Sliding doors

Πάντα μου άρεσε αυτή η ταινία. Δεν είχε να κάνει με τους πρωταγωνιστές, το ρομαντικό setting του Λονδίνου ή τη σκηνοθεσία αλλά με την αίσθηση που σου αφήνει όταν πέφτουν οι τίτλοι του τέλους. 

Κάθε λεπτό μετράει και επηρεάζει τη ζωή μας σύμφωνα με το σενάριο της ταινίας. Αν περπατάς χαζεύοντας βιτρίνες αντί να τρέχεις για να προλάβεις το ραντεβού που έχεις μπορεί να επηρεάσει το αν θα είσαι ευτυχισμένος ή όχι. Είναι πολύ τρομακτικό αν το σκεφτείς. Πρέπει να ζεις μέσα στο άγχος για κάθε σου κίνηση. 

Άλλα από την άλλη υπάρχει η μοίρα, για την οποία έχω απεριόριστο σεβασμό. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εάν π.χ. βαριέσαι να βγεις ένα βράδυ δεν θα γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου. Εάν είναι γραφτό θα γίνει αλλά μπορεί οι αποφάσεις που θα πάρεις για μικρά και καθημερινά πράγματα στη ζωή, να το καθυστερήσουν.

Μπορεί να το καθυστερήσουν πολύ. Πάρα πολύ. Και αν όμως όσο στο καθυστερούν οι λάθος επιλογές σου, ο έρωτας της ζωής σου συμβιβαστεί με κάποια άλλη που θα εμφανιστεί στη ζωή του?

Πόσο πολύ ζηλεύω όλους τους τυχερούς που δεν έχουν τέτοιες καθυστερήσεις και ζουν το love at first sight μαζί με το happily ever after... 

Wait minute, και αν αυτοί έχουν απλά συμβιβαστεί γιατί βαρέθηκαν με τις καθυστερήσεις? Εάν δεν πρόλαβαν το μετρό για ένα δευτερόλεπτο και μπήκαν στο επόμενο βαγόνι που εμφανίστηκε και έτσι γνώρισαν τον άντρα που τώρα ονειρεύονται μαζί του την υπόλοιπη τους ζωή? Βλέπω στα μάτια γνωστών μου τον φόβο ότι μπορεί να έχουν κάνει λάθος επιλογή και ανατριχιάζω.  

Ποιος ξέρει... Άμα κάθεσαι να σκας με τέτοιες σκέψεις δεν θα κοιμάσαι κανένα βράδυ, θα περιμένεις να ξημερώσει για να νιώθεις την ασφάλεια που σου προσφέρει το φως. 

Όταν όμως θα είσαι πολύ απογοητευμένος και τα βλέπεις όλα μαύρα, τότε θα σε πνίγουν τέτοιες σκέψεις. Θα αναρωτιέσαι τι θα γινόταν εάν σε εκείνο το ταξίδι είχες περάσει φανταστικά. Τι θα γινόταν εάν είχες ερωτευτεί τρελά και δεν είχες μάτια για άλλον τότε. Ή τι θα γινόταν εάν δεν ήθελες απεγνωσμένα να φύγεις από εκείνο το after party για να αποφύγεις τον μεθυσμένο ενοχλητικό τύπο. Τα πολλά “..και αν?” κάνουν κακό, έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα και δεν προσφέρουν ηρεμία.

Όλο τα ίδια πράγματα σκέφτομαι αλλά πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι και να είχε γίνει θα ήμουν και θα ήσουν πάλι εδώ και δεν το μετανιώνω, ούτε εσύ θέλω να σκέφτεσαι έτσι. 

Δεν με πειράζει που λέω αυτό που σκέφτομαι. Δεν με πειράζει που δεν θέλω να απαντάω διπλωματικά και να κάνω τα περιμένω να μου απευθύνουν το λόγο για να μιλήσω. Δεν με πειράζει που ποτέ δεν σκέφτηκα να καταστρώσω σχέδιο δράσης για να “καταφέρω” ένα γκόμενο. Δεν με πειράζει που πρέπει να αποδεικνύω καθημερινά ότι αξίζω τη θέση που έχω. Δεν με πειράζει που έχω χάσει φίλους γιατί είμαι κακομαθημένη, υπάρχει λόγος που δεν υπάρχουν πια στη ζωή μου. Δεν με πειράζει που στεναχωριέμαι, μαθαίνω πράγματα για τον κόσμο και για τον εαυτό μου. 

Είμαι work in progress και εάν το αποτέλεσμα με ικανοποιεί θα είμαι ευτυχισμένη. Θα πάρω τη βοήθεια του ειδικού από αύριο. Αυτή η καθυστερημένη μου επιλογή θα είναι το δικό μου sliding door, η δικιά που επιλογή στροφής.