Μέχρι τώρα το “writerʼs block” το είχα απλά ακουστά σαν έκφραση, τις τελευταίες 2 εβδομάδες είχα την τύχη να το ζήσω στο full extend. Έγραφα, έσβηνα και ξαναέγραφα τα ίδια πράγματα. Και η βλακεία είναι ότι μου έχουν συμβεί τόσο αστεία περιστατικά και δεν έχω καταφέρει να τα γράψω πολύ απλά γιατί είχα κολλήσει στο ότι έπρεπε να συνεχίσω το προηγούμενο θέμα.
Το λάθος που έκανα είναι ότι στον τίτλο του προηγούμενου post έγραψα το νούμερο «1». Έβαλα τον εαυτό μου λοιπόν σε μια διαδικασία να πρέπει να βρει μια συνέχεια και μια συνοχή στις σκέψεις του. Λάθος γιατί δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η συνέχεια. Ξέρω ποιες είναι οι αποφάσεις που θα προσπαθήσω να τηρήσω.
Λένε ότι στις ερωτικές μας σχέσεις προβάλουμε πολλές φορές τη σχέση των γονιών μας. Συμπεριφερόμαστε όμως οι μαμάδες μας, ανεχόμαστε πράγματα που κάνουν οι μπαμπάδες μας και γενικότερα υποσυνείδητα θεωρούμε τη σχέση των γονιών μας ιδανική (ακόμα και εάν δεν είναι).
Την προηγούμενη εβδομάδα μου είπε κάποιος ότι πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ να είμαι η «μαμά» όλων. Δεν προσπαθώ τίποτα, είναι κάτι που μου “επιβάλλεται”. Μπορεί να έχει να κάνει με τη συμπεριφορά μου στους γύρω μου αλλά δεν ψάχνω να βρω τα προβλήματα των φίλων μου για να τους τα λύσω. Δεν έβλεπα ποτέ τον εαυτό μου έτσι, όσες φορές προσπάθησα να βοηθήσω κάποιον είναι επειδή είχα την ευκαιρία. Δεν καταλαβαίνω γιατί μπορεί να κατηγορηθεί κάποιος επειδή προσφέρεται να αφιερώσει το χρόνο του και την ενέργειά του σε κάποιον που αγαπάει.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Προβληματίστηκα πολύ με αυτό που μου είπε, όχι γιατί δεν ήθελε τη βοήθεια μου αλλά γιατί συνειδητοποίησα πόσο πολύ πίσω έχω πάει εγώ προσπαθώντας να βοηθήσω και να λύσω ότι προβλήματα υπάρχουν γύρω μου αντί να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, να προσπαθήσω να ξεπεράσω τα όσα μου έχουν συμβεί, να γνωρίσω καινούργιο κόσμο και να ασχοληθώ με τη δουλειά μου με τον τρόπο που της αρμόζει.
Εδώ κολλάει η οικογένεια, έχω μάθει από μικρή το ότι να είσαι σύντροφος κάποιου σημαίνει να είσαι δίπλα του στις δύσκολες στιγμές, να τον αγαπάς πιστά και βάζεις σε δεύτερη μοίρα τα πράγματα που θες εσύ. Μπορεί αυτή η λογική να μην ταιριάζει στο millennium αλλά χάρη σε αυτή οι γονείς μου είναι αγαπημένοι ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Εγώ μπήκα σε μια διαδικασία να ανέχομαι πράγματα από τη μια πλευρά και επιμένω ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν -maybe in a fantasy world!!!- Το θέμα είναι ότι πρέπει να έχεις και τον κατάλληλο άνθρωπο δίπλα σου που θα ανταποδώσει την προσπάθεια σου. Εάν απλά βρεις στο δρόμο σου κάποιον που δεν μπορείς να περάσεις καλά, να νιώσεις ασφάλεια και να χαμογελάς δεν έχει νόημα να ξοδεύεις ενέργεια για να τον βοηθάς στα προβλήματα του.
Αλλά ποια είναι η σωστή δόση αλήθειας που χρειάζεται κάποιος για να ταρακουνηθεί και να αρχίσει να αμφιβάλει για όσα υποστήριζε πολύ καιρό? Πόσα “χαστούκια” πρέπει να φάει κάποιος για να σταματήσει να κάνει τα στραβά μάτια?
Η υπερβολική δόση αλήθειας ήταν αυτή που με έκανε να είμαι τώρα τόσο μουδιασμένη που δεν μπορούσα να γράψω. Όταν καταλαβαίνεις ότι έχει έρθει η ώρα να πάρεις μια απόφαση ξαφνικά παγώνεις και δίνεις λίγο χρόνο μέχρι να είσαι πραγματικά έτοιμος.
Εγώ δεν είμαι η ίδια Ρεγγίνα που ήμουν πριν 2 χρόνια. Το παραδέχομαι αλλά ξέρω ότι μπορώ να γίνω πάλι ίδια και να σταματήσω να πιστεύω ότι έχω ευθύνη για όλα. Ήταν απλά destiny και I went with the flow. Ήμουν σε μια φάση που δεν ήθελα να παίρνω αποφάσεις. Το δοκίμασα και αυτό οπότε μπορώ σε συζητήσεις στο μέλλον να λέω ότι το έχω κάνει και αυτό. Έχω δοκιμάσει πως είναι να εμπιστεύεσαι τυφλά έναν άνθρωπο και να μην στο ανταποδίδει.
Είμαι σίγουρη ότι όταν θα αφηγούμαι αυτή την ιστορία μετά από πολλά χρόνια όλοι θα με κοιτούν με απορία. Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα την λέω και δεν θα νιώθω απολύτως τίποτα. I want no more feelings, cause not feeling is a nice feeling.
Το λάθος που έκανα είναι ότι στον τίτλο του προηγούμενου post έγραψα το νούμερο «1». Έβαλα τον εαυτό μου λοιπόν σε μια διαδικασία να πρέπει να βρει μια συνέχεια και μια συνοχή στις σκέψεις του. Λάθος γιατί δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η συνέχεια. Ξέρω ποιες είναι οι αποφάσεις που θα προσπαθήσω να τηρήσω.
Λένε ότι στις ερωτικές μας σχέσεις προβάλουμε πολλές φορές τη σχέση των γονιών μας. Συμπεριφερόμαστε όμως οι μαμάδες μας, ανεχόμαστε πράγματα που κάνουν οι μπαμπάδες μας και γενικότερα υποσυνείδητα θεωρούμε τη σχέση των γονιών μας ιδανική (ακόμα και εάν δεν είναι).
Την προηγούμενη εβδομάδα μου είπε κάποιος ότι πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ να είμαι η «μαμά» όλων. Δεν προσπαθώ τίποτα, είναι κάτι που μου “επιβάλλεται”. Μπορεί να έχει να κάνει με τη συμπεριφορά μου στους γύρω μου αλλά δεν ψάχνω να βρω τα προβλήματα των φίλων μου για να τους τα λύσω. Δεν έβλεπα ποτέ τον εαυτό μου έτσι, όσες φορές προσπάθησα να βοηθήσω κάποιον είναι επειδή είχα την ευκαιρία. Δεν καταλαβαίνω γιατί μπορεί να κατηγορηθεί κάποιος επειδή προσφέρεται να αφιερώσει το χρόνο του και την ενέργειά του σε κάποιον που αγαπάει.
Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Προβληματίστηκα πολύ με αυτό που μου είπε, όχι γιατί δεν ήθελε τη βοήθεια μου αλλά γιατί συνειδητοποίησα πόσο πολύ πίσω έχω πάει εγώ προσπαθώντας να βοηθήσω και να λύσω ότι προβλήματα υπάρχουν γύρω μου αντί να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, να προσπαθήσω να ξεπεράσω τα όσα μου έχουν συμβεί, να γνωρίσω καινούργιο κόσμο και να ασχοληθώ με τη δουλειά μου με τον τρόπο που της αρμόζει.
Εδώ κολλάει η οικογένεια, έχω μάθει από μικρή το ότι να είσαι σύντροφος κάποιου σημαίνει να είσαι δίπλα του στις δύσκολες στιγμές, να τον αγαπάς πιστά και βάζεις σε δεύτερη μοίρα τα πράγματα που θες εσύ. Μπορεί αυτή η λογική να μην ταιριάζει στο millennium αλλά χάρη σε αυτή οι γονείς μου είναι αγαπημένοι ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Εγώ μπήκα σε μια διαδικασία να ανέχομαι πράγματα από τη μια πλευρά και επιμένω ότι κάποια στιγμή θα αλλάξουν -maybe in a fantasy world!!!- Το θέμα είναι ότι πρέπει να έχεις και τον κατάλληλο άνθρωπο δίπλα σου που θα ανταποδώσει την προσπάθεια σου. Εάν απλά βρεις στο δρόμο σου κάποιον που δεν μπορείς να περάσεις καλά, να νιώσεις ασφάλεια και να χαμογελάς δεν έχει νόημα να ξοδεύεις ενέργεια για να τον βοηθάς στα προβλήματα του.
Αλλά ποια είναι η σωστή δόση αλήθειας που χρειάζεται κάποιος για να ταρακουνηθεί και να αρχίσει να αμφιβάλει για όσα υποστήριζε πολύ καιρό? Πόσα “χαστούκια” πρέπει να φάει κάποιος για να σταματήσει να κάνει τα στραβά μάτια?
Η υπερβολική δόση αλήθειας ήταν αυτή που με έκανε να είμαι τώρα τόσο μουδιασμένη που δεν μπορούσα να γράψω. Όταν καταλαβαίνεις ότι έχει έρθει η ώρα να πάρεις μια απόφαση ξαφνικά παγώνεις και δίνεις λίγο χρόνο μέχρι να είσαι πραγματικά έτοιμος.
Εγώ δεν είμαι η ίδια Ρεγγίνα που ήμουν πριν 2 χρόνια. Το παραδέχομαι αλλά ξέρω ότι μπορώ να γίνω πάλι ίδια και να σταματήσω να πιστεύω ότι έχω ευθύνη για όλα. Ήταν απλά destiny και I went with the flow. Ήμουν σε μια φάση που δεν ήθελα να παίρνω αποφάσεις. Το δοκίμασα και αυτό οπότε μπορώ σε συζητήσεις στο μέλλον να λέω ότι το έχω κάνει και αυτό. Έχω δοκιμάσει πως είναι να εμπιστεύεσαι τυφλά έναν άνθρωπο και να μην στο ανταποδίδει.
Είμαι σίγουρη ότι όταν θα αφηγούμαι αυτή την ιστορία μετά από πολλά χρόνια όλοι θα με κοιτούν με απορία. Ανυπομονώ για τη στιγμή που θα την λέω και δεν θα νιώθω απολύτως τίποτα. I want no more feelings, cause not feeling is a nice feeling.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου