If you think of it, εάν δεν είχαμε αισθήματα θα ήταν όλα καλύτερα. Well that’s a rather awkward way of thinking. Let me try and explain...
Εδώ και πολύ καιρό αρκετοί από τους σοφούς μου φίλους, μου έλεγαν «μην ανησυχείς, θα ξυπνήσεις μια μέρα και δεν θα νιώθεις τίποτα. Θα είναι σαν να μην έχουν συμβεί ποτέ όλα αυτά». Έγνεφα καταφατικά αλλά δεν το εννοούσα, φοβόμουν πιο πολύ τη μέρα που θα ξυπνήσω κενή από όλα, παρά την καθημερινή σιγουριά του ότι αγαπάω κάτι και το υποστηρίζω πάση θυσία. -η γυναίκες είμαστε ανώμαλες, όσο περνάνε οι μέρες και γράφω αυτά που σκέφτομαι, έχω πλέον και αποδείξεις-
Αναρωτιέμαι λοιπόν ποτέ είναι η στιγμή που σταματάς να έχεις αισθήματα για έναν άνθρωπο, μια κατάσταση, μια χρονική περίοδο της ζωής σου και τι είναι αυτό που σε βοηθάει περισσότερο. Ο χρόνος? Personal growth? Οι φίλοι σου? Ένα γερό χαστούκι? Ένα καινούργιο ενδιαφέρον?
All of the above, depending the situation.
Έχω παραδείγματα γιατί μου έχει συμβεί αρκετές φορές ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Βασικά τώρα το κατάλαβα που κάθισα και σκέφτηκα όλες τις φορές που ήμουν σε ανάλογη περίπτωση. Σε όλες ήταν τρελά χρονοβόρο, οπότε ο παράγοντας χρόνος είναι δεδομένος. Σε καμία από τις περιπτώσεις δεν θυμάμαι τι μέρα που ξύπνησα και δεν ένιωθα πια αυτή την καρφίτσα στην καρδιά ή στο στομάχι (ανάλογα με το μέγεθος του πόνου ή της απώλειας). Δεν θυμάμαι τι έφαγα το προηγούμενο βράδυ ώστε να το δοκιμάσω και την επόμενη φορά που θα το χρειαστώ. Θα μπορούσαν π.χ. τα KFC να στο κάνουν αυτό, τρως και σου κάθονται τόσο βαριά που την επόμενη μέρα δεν θυμάσαι ούτε το όνομα σου, όχι απώλειες και μαλακίες.
Εκτός από τα variables που ανέφερα παραπάνω σημασία έχει και τι είναι αυτό που προσπαθείς απεγνωσμένα να ξεπεράσεις-ξεχάσεις. Είναι φίλος? Είναι γκόμενος? Είναι τσακωμός? Είναι απόλυση από τη δουλειά (φαντάζεσαι να μου τύχει αυτό? That should be interesting….)
Επειδή λοιπόν αυτό είναι το blog μου και μπορώ να γράψω ότι θέλω, θα μπω στο ψητό και θα αρχίσω την ανάλυση βάση παραδειγμάτων.
True Story γιατί «sharing means caring»:
Έχεις μια κολλητή που έχεις μοιραστεί μαζί της κάποια από τα πιο σημαντικά χρόνια της ζωής σου. Είστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι αλλά αυτό ακριβώς είναι που σας κάνει να ταιριάζετε. Η μια συμπληρώνει την άλλη με τρόπο τρομερά εκνευριστικό μερικές φορές. Τόσο εκνευριστικό που εύχεσαι να μην είχες συγκατοικήσει ποτέ μαζί της γιατί είσαι εγκλωβισμένη. Παρόλα αυτά κάθε φορά που είσαι Ελλάδα ανυπομονείς να γυρίσεις Λονδίνο για να συνεχίσεις να πίνεις καφέ μαζί της στο σαλόνι, κάθε πρωί βλέποντας Friends. Η μια συμβουλεύεται την άλλη και η αγάπη που νιώθετε είναι τόσο δεδομένη που δεν θεωρείτε σημαντικό να την δείξετε. Και έρχεται μια μέρα που η φίλη σου έχει αποφασίσει να αλλάξει τη ζωή της αλλά ξεχνάει να σε ενημερώσει. Ξυπνάς και την βρίσκεις να έχει σχέση με ένα 40άρη. Βλέπεις ξεκάθαρα ότι δεν ταιριάζουν αλλά δεν σταματάς ούτε για ένα λεπτό να σκεφτείς την απόφαση της. Τα 25 σου χρόνια, βλέπεις σου απαγορεύουν να βάλεις τη λογική πάνω από το συναίσθημα, την ασφάλεια πάνω από τον τρελό έρωτα. Εκείνη αποφεύγει να σου ζητήσει τη γνώμη σου -γιατί την ξέρει- και εσύ εξοργίζεσαι τόσο που της την πετάς στη μούρη χωρίς κανένα τακτ.
Και αυτό είναι το τέλος της φιλίας σας γιατί εάν ένας άνθρωπος έχει αποφασίσει να αλλάξει τη ζωή του και τις προτεραιότητες του θα κάνει τα πάντα για να διαφυλάξει αυτό το όνειρο. Θα σε αντικαταστήσει με κάποιο από τα Όρνια που περίμεναν στη γωνία τόσα χρόνια για να πάρουν τη θέση της κουμπάρας και να χαμογελάνε όταν τους ζητάνε τη γνώμη τους.
Μετά από σχεδόν 4 χρόνια έχεις σταματήσει να έχεις αισθήματα. Όταν την συναντάς τυχαία έχεις μια γλυκιά θλίψη και το μόνο που σκέφτεσαι είναι πόσα πράγματα σας χωρίζουν και όχι όσα σας ένωναν κάποτε. Αυτό είναι το πραγματικό closure γιατί ακόμα και εάν τώρα βρισκόσασταν ως δια μαγείας στο ίδιο τραπέζι δεν θα είχατε τίποτα να πείτε και δεν θα μπορούσατε να χαρείτε η μια για την άλλη με το genuine τρόπο που το κάνατε όταν ήσασταν μικρές στα διαλείμματα του IB.
Δεν θυμάμαι ποια μέρα ξύπνησα και ένιωσα ότι είμαι οκ να χρησιμοποιώ την χαμένη μου αυτή φιλία σαν παράδειγμα αλλά there you go. Έχω σταματήσει να είμαι θυμωμένη μαζί της. Έχω σταματήσει να προσπαθώ να καταλάβω τις αποφάσεις της.
Μου έγινε μάθημα να μην θεωρώ τα πάντα αυτονόητα. Εάν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα τα είχα κάνει όλα διαφορετικά. Το αποτέλεσμα θα ήταν όμως το ίδιο. Η διαδρομή είναι προδιαγεγραμμένη για τα πάντα σε αυτή τη ζωή απλά είναι καλύτερο να πηγαίνεις από το πεζοδρόμιο αντί να τρέχεις ανάμεσα στα αυτοκίνητα.
Δεν την είχα πει ποτέ ξανά έτσι την ιστορία αυτή. Γράφοντας την συνειδητοποιώ ότι όταν είσαι μέσα στα γεγονότα και το τηλέφωνο σου χτυπάει συνέχεια για να σου μεταφέρουν όλα τα καινούργια κουτσομπολιά δεν προλαβαίνεις να δεις την απλότητα της κατάστασης. It is what it is.
Στην περίπτωση της φίλης μου, ο χρόνος μου έδωσε τη λύση. Και είναι φανταστικό συναίσθημα το να σταματάει κάτι να σε πειράζει. Είναι ανακούφιση.
To be continued…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου