The Barman Effect

Το Sex and the City και τα Friends, είναι από τις σειρές που συχνά πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να βρει κοινά χαρακτηριστικά με τους πρωταγωνιστές τους. Μάλλον αυτό συμβαίνει στους περισσότερους και αυτή είναι και ο λόγος της τεράστιας επιτυχίας τους.

Εάν το σκεφτείτε, οι σεναριογράφοι αυτών των σειρών είναι everyday people. Όλα όσα συμβαίνουν στους πρωταγωνιστές είναι προσωπικά βιώματα όσων γράφουν το σενάριο. Βέβαια υπάρχει και μια μεγάλη δόση φαντασίας και υπερβολής που θα “βοηθάει” τα ratings και κάνει την ιστορία να μπορεί να πάει ένα βήμα παρακάτω (6 με 10 seasons παρακάτω το be precise). Ζηλεύω πολύ τη δουλειά τους γιατί είναι το λιγότερο γοητευτικό να μπορείς να “ξαναγράψεις” την προσωπική σου ιστορία με ένα alternative ending.

Έβλεπα ένα επεισόδιο Sex and the City οπού η Charlotte είχε μια ενδιαφέρουσα θεωρία. Για να ξεπεράσεις λέει μια αποτυχημένη σχέση πρέπει να περάσει ο μίσος χρόνος από όσο διάρκεσε η σχέση αυτή.

Η σχέση της Carrie με τον Big και η ατάκα αυτή πρέπει να είναι το top 2 προβληματισμού μου από αυτή την σειρά. Είναι δυνατόν να είναι αλήθεια? 

Εάν αυτό το saying ισχύει την έχουμε βάψει όλοι -και αν υπάρχουν σχέσεις Carrie-Big πάλι την έχουμε βάψει-. Δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ τίποτα γιατί μέχρι να τελειώσει κάποιος το mourning μιας σχέσης, θα έχει εντωμεταξύ μπει σε μια καινούργια, την οποία θα έχει καταστρέψει πολύ άπλα γιατί δεν είχε ξεπεράσει την προηγούμενη. Εγώ παρότι θα έπρεπε να έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να δω αυτόν που κάνει το επάγγελμα που θέλουν όλες οι μαμάδες με άλλο μάτι ή κάποιον από τους υπόλοιπους που έχουν εμφανιστεί τον τελευταίο καιρό στη ζωή μου, κάνω το ακριβώς αντίθετο. Λέω παντού ότι δεν χρειάζομαι κανέναν στη ζωή μου γιατί είμαι μια χαρά και επιπλέον έχω διάθεση για αυτοσαρκασμό και σάτιρα. Όλοι οι φίλοι μου με βρίζουν αλλά εγώ δεν μπορώ να πάρω κανέναν σοβαρά. Μπορεί να φταίει όπως είπε και η Charlotte ότι δεν έχει περάσει ο ένας -περίπου- χρόνος που “χρειάζομαι” για να είμαι έτοιμη. 

Η διάθεση μου για σάτιρα σίγουρα τραβάει κοντά μου τους πιο περίεργους τύπους. Έχω 2 τρομερά αστεία περιστατικά. Για την ώρα θα περιοριστώ στο πρώτο γιατί ο δεύτερος -ο money making aristocrat- έχει μεγάλη ιστορία και του αξίζει ένα post όλο δικό του. 

Ο πρώτος λοιπόν είναι ένας παιδικός μου έρωτας από το νησί. Δεν μένει εκεί αλλά όταν ήμασταν πιο μικροί δούλευε barman στα hotspots του νησιού και καταλαβαίνετε πόσο ελκυστικό ήταν αυτό για ένα κοριτσάκι 16 χρονών. Αυτός ήταν μεγαλύτερος οπότε δεν μου έδινε καν σημασία. Πήγαινα με τη Σοκολάτα μου και ξεροσταλιάζαμε (άρεσε και στις 2 μια εποχή) για ώρες στο bar πίνοντας δεκάδες Malibu Anana! Έλα που όμως γυρνάει ο τροχός και -θεωρητικά- γαμάει ο φτωχός, έστω και μετά από 10 ολόκληρα χρόνια. Από το Πάσχα και μετά (παρότι τα τελευταία 2 χρόνια κάνουμε αρκετή παρέα), ο φίλος μου ο Καθηγητής έχει πάρει την απόφαση ότι ήρθε η ώρα να εκπληρωθεί το ανικανοποίητο. Δεν έχει καταλάβει ότι that thing doesn’t exist. Ομολογώ ότι φταίω λίγο γιατί την Ανάσταση που ήπια μετά από 40 ημέρες αλκοόλ και δεν έβλεπα μπροστά μου, μπορεί να τον έκανα να πιστέψει ότι μπορεί να γίνει κάτι. Του είπα μια ατάκα που δεν θυμόμουν βέβαια την επόμενη μέρα (με ρώτησε ο ίδιος εάν το εννοούσα όταν με πέτυχε σε ένα καφέ). Apparently του είπα με το ύφος του Ορέστη Μακρή ότι υπάρχουν 3 κατηγορίες ανδρών, αυτοί που με θέλουν, αυτοί που θέλω και αυτός, κατηγορία από μόνος του. Δεν έχω ιδέα τι εννοούσα μπορεί να νόμιζα ότι είχα κάποιον άλλον μπροστά μου. 

Όταν περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνεις καταλαβαίνεις ότι πίσω από το θαυμασμό ενός ωραίου άντρα που σου έφτιαχνε cocktails και που όλες τον θεωρούσαν τον γκόμενο του νησιού υπάρχει απλά ένα αδιάφορο αγόρι. Το πιο αστείο λοιπόν από όλα είναι ο τρόπος προσέγγισης του. Λαμβάνω σε τακτά χρονικά διαστήματα μηνύματα του στο κινητό μου ή στο msn, στα οποία περνάει κατευθείαν στο ψητό. Δεν υπάρχουν λουλούδια και candlelight dinners. Είναι ξεκάθαρο στο μυαλό του. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι τον κάνει να πιστεύει ότι υπάρχει μια στο δισεκατομμύριο να πάω μαζί του. Και όταν του απαντάω ότι δεν μπορώ να πάω γιατί δεν θέλω με αποστομώνει λέγοντας μου ότι κολλάω σε στεγανά. Για ακόμα μια φορά ένας άντρας αρνείται να πιστέψει ότι μπορεί κάποια να μην τον θέλει. Πρέπει να υπάρχει μια άλλη εξήγηση, είτε είναι πουριτανή, είτε ανέραστη, κάποιο κουσούρι θα έχει τέλος πάντων. 

Αφού έχει δει ότι δεν πιάνει αυτό στα τελευταία του μηνύματα με ρωτάει πότε θα κάνουμε “αγκαλίτσες και φιλάκια”. Σου λέει δεν πιάνει το brutal ίσως πιάσει το γλυκό. Όλα αυτά ένας άντρας που δεν έχει βγει ποτέ μαζί μου τετ α τετ. Που τους βρίσκω όλους αυτούς? Θα μου λύσει κάποιος αυτή την απορία?  

Φαντάζομαι ότι όποιος διαβάσει αυτή την ιστορία θα καταλάβει ότι δεν φταίω, δεν κάνω εγώ κάτι λάθος, δεν φταίει μόνο το ότι δεν είμαι έτοιμη or whatever. Δεν είναι ότι δεν αφήνω τον εαυτό που ελεύθερο. Απλά έχω μαλακομαγνήτη -excuse my language but there is no better way to put it-.