Monster Gaga

.

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα την τύχη να δω τη Lady Gaga από κοντά. Όταν λέω τύχη δεν αναφέρομαι στο ταλέντο της ή στο φαντασμαγορικό της show αλλά στο ότι με σόκαρε η επαφή που είχε με το κοινό και τα όσα έλεγε

Όταν η Lady Gaga αποφάσισε ότι θέλει να γίνει τραγουδίστρια και πήγε στις δισκογραφικές εταιρίες και όλοι της είπαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχει. Τώρα λέει την ιστορία στους χιλιάδες fans της πάνω από το stage του world tour της, που είναι sold out, και «fuck them all». Δεν ξέρω εάν είναι και αυτό part of the marketing αλλά σίγουρα η ιστορία της έχει δώσει ελπίδα σε πολύ κόσμο. Είναι μια σύγχρονη σταχτοπούτα παρότι είναι κακάσχημη σε σημείο αποκρουστικό. Ηθικό δίδαγμα ή απλά εγγυημένη συνταγή για επιτυχία? Το παίζεις κατατρεγμένη από την κοινωνία και έτσι καταφέρνεις να σε ακολουθεί η μάζα? Γιατί σίγουρα η πλειοψηφία του κοινού δεν μοιάζει ούτε με την Beyonce αλλά ούτε με την Jennifer Lopez οπότε πρέπει να είναι πολύ πιο εύκολο να κάνει adapt με τη Lady Gaga αντί με της «Αφροδίτες» της pop κουλτούρας. Έως εκεί ακολουθώ το συλλογισμό μου, αλλά μετά δεν μπορώ να εξηγήσω την εμμονή της στην εκκεντρικότητα. Θέλει να κρύψει την ασχήμια της? Θέλει να προκαλέσει? Θέλει να «προτείνει» κάτι καινούργιο στο μουσικοχορευτικό θέαμα? Ή απλά αντιγράφει τη Madonna, με μια δόση B-jork προχωρώντας στο επόμενο βήμα. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι? 

Δεν αναρωτιέμαι για την ίδια επειδή είναι εμφανές, δισεκατομμύρια και λατρεία μιας μεγάλης μάζας του κοινού. Αναρωτιέμαι για τα χιλιάδες παιδάκια που κοιτιούνται στον καθρέφτη και παρότι δεν τους αρέσει αυτό που βλέπουν, έχουν πάρει θάρρος χάρη στη Lady Gaga και πιστεύουν ότι μπορεί μια μέρα να βρίσκονται στη θέση της. Δεν ξέρω εάν μου αρέσει αυτό και εάν το θεωρώ τίμιο. Όταν έφυγα από τη συναυλία της είχα ένα αίσθημα αισιοδοξίας αλλά όσο σκέφτομαι ότι αυτή το εκμεταλλεύεται, ξενερώνω. Μαζί με την καταπληκτική της μουσική, τα εντυπωσιακά κουστούμια και χορευτικά αγοράζεις και μια κατασκευασμένη ελπίδα μαζί με το εισιτήριο της συναυλίας της  Νομίζω ότι είναι πιο decent να βλέπεις μια απόμακρη θεά στη σκηνή και να θες να της μοιάσεις από το να πιστεύεις ότι anything can happen even though I look like a dork. Σου περιορίζει το χώρο για να δουλέψεις τον εαυτό σου και να εξελιχθείς. Όλα αυτά τα παιδάκια που ζητωκραυγάζουν όταν αυτή τα φωνάζει “little monsters” θα ξυπνήσουν μια μέρα και θα καταλάβουν ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν σου χαρίζεται και όλα αυτά είναι παραμύθια που απλά σου χαρίζουν μερικά βράδια ήρεμου ύπνου.