Έχω προβληματιστεί πάρα πολύ. Εδώ και πάρα πολύ καιρό δεν κοιμάμαι καλά.
Πρέπει να δοκιμάσω τα υπνωτικά που παίρνει ο Ψηλός, δεν χρειάζονται και συνταγή. Apparently όλοι μου λένε ότι θα κοιμάμαι σαν πουλάκι οπότε θα ξυπνάω σαν μπεκάτσα? Δεν θα μου λύσουν το πρόβλημα. Ψάχνω απεγνωσμένα κάποιον να κατηγορήσω που ξυπνάω κάθε πρωί με πονοκέφαλο. Μάλλον φταίει ότι δεν προλαβαίνω στο τέλος της κάθε ημέρας να σταματήσω το χρόνο και να σκεφτώ, σήμερα τι έκανα? Ποιο από όλα αυτά ήταν σημαντικό? Με ποιους ανθρώπους μίλησα? Ποιοι με έκαναν να γελάσω? Ποιοι με πήραν απλά για να μου ζητήσουν κάτι? Ποιους από αυτούς πρέπει να στείλω για βρούβες? Ποιους πρέπει πάση θυσία να ξαναδώ αύριο?
Περνάνε οι μέρες τόσο γρήγορα και όλο γυρνάω σε ένα χαρτί που είχα γράψει στις 3 Ιανουαρίου με πράγματα που πρέπει να κάνω. Πρώτη φορά έχω to-do-list και ομολογώ ότι ακόμα και εάν δεν έχω κάνει σχεδόν τίποτα από αυτά, με επαναφέρει στην πραγματικότητα μόλις το σκέφτομαι.
-Να βλέπω τα ανίψια μου μια φορά την εβδομάδα
-Να περνάω περισσότερο χρόνο με τους φίλους μου
-Να χάσω 6 κιλά
-Να ξεκινήσω psychotherapy
-Να σταματήσω να στεναχωριέμαι για ανθρώπους που έχω φαγωθεί ότι πρέπει να αλλάξω.
Μένω στο τελευταία (πάλι αποφεύγω με δεξιοτεχνία το psychotherapy).
Η φίλη μου η Γιόγκα (αποφάσισα να βγάλω ψευδώνυμα για όλους) έκανε ένα update στο Facebook πριν λίγες μέρες. Έγραψε ότι μερικοί άνθρωποι τελικά δεν μπορούν να αλλάξουν. Δεν ήταν αυτό όμως που μου κίνησε το ενδιαφέρον αλλά το σχόλιο ενός άσχετου. Της έγραψε ότι είναι πολύ πιθανό αυτοί οι άνθρωποι να μην θέλουν να αλλάξουν και να πρέπει απλά να τους αφήσεις. Όταν το διάβασα πρώτη φορά ήθελα να τον βρίσω, όσο το έκανα process, είδα πόσο δίκιο είχε.
Γιατί μπαίνει κανείς στη διαδικασία να μπλέξει με ανθρώπους που για να είναι ευτυχισμένος μαζί τους πρέπει να αλλάξουν? Δεν θα έπρεπε να είναι απλά τα πράγματα? Μου αρέσεις, σου αρέσω, ταιριάζουμε and we lived happily ever after?
Δεν έχω κατέβει από τον Άρη. Δεν θεωρώ ότι οι υγιείς σχέσεις δεν έχουν προβλήματα, αλλά όταν κάτι είναι καταδικασμένο από την αρχή, και ξέρεις ότι είναι λάθος γιατί να το προσπαθήσεις? Why bother? Πολύ απλά γιατί το να μπεις στη διαδικασία να αλλάξεις κάποιον και να τον “βοηθήσεις” να έρθει πιο κοντά στο δικό σου ιδανικό, καλύπτει τα προβλήματα που έχεις εσύ με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν υπάρχει πιο εθιστική σχέση από αυτή. Θεωρείς ότι κάνεις καλό σε αυτόν που έχεις δίπλα σου ενώ στην πραγματικότητα γλύφεις τις δικές σου πληγές (δεν τις επουλώνεις).
Ο φίλος μου ο Αρχιτέκτονας που ανυπομονεί να τον αναφέρω, βρήκε ένα quote για να μου περιγράψει αυτό που σκέφτομαι. Ο Jimmie Hendrix είχε πει «When the power of love is stronger than the love of power, then there will be peace”. Βέβαια αυτός μίλαγε για τον πόλεμο. Same thing.
When is the power of love equal with the love of power? Δεν είμαι πεσιμίστρια αλλά ποτέ. Δεν υπάρχει σχέση που μην παίζονται παιχνίδια εξουσίας. Απλά πρέπει να υπάρχει και αγάπη. Εάν απλά μιλάμε για σκέτο addiction τότε τα πιάσαμε τα λεφτά μας (και δεν υπάρχει σάλιο).
Δεν γράφω για εμένα, από αλλού ξεκίνησε η σκέψη μου -όσο απίθανο και να φαίνεται αυτό σε όσους με ξέρουν- αλλά δεν θέλω οι φίλες μου να ξυπνήσουν μια μέρα και να μην θυμούνται ποια ήταν η τελευταία μέρα που πέρασαν πραγματικά καλά. Εγώ αυτό έπαθα και πήρα την απόφαση ότι το πρόβλημα θα μου το λύσουν οι φίλοι μου. Δεν τους το έχω πει ακόμα αλλά το κάνουν ήδη. Το μόνο που χρειάζομαι είναι να περνάω μαζί τους όσο καλά πέρασα χτες το βράδυ.
Να γίνεται ότι πιο κουλό θα μπορούσε να γίνει και εμείς να κλαίμε από τα γέλια cause thats the way it is και εάν δεν το διασκεδάσεις δεν βγαίνει!
Ps: Μόνο η Μητέρα Τερέζα βοηθάει άνευ όρων. Είναι ωραίο να δίνεις αλλά at the end of the day if the “ride” is not worth it, i don’t give a shit about the ending.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου